توضیحات

سوت قطار گلي را دگرگون كرد. ياد پدرش افتاد.‏ ‏هميشه قبل از حركت قطار گلي را بر شانه می‏نشاند ‏و در سالن انتظار براي يافتن آب نبات، آدامس به اين طرف و آن طرف مي برد. حالا پدرش در چه حالي بود؟‏ قلب فشرده شد.

“حالش خوب است؟‏ اگر مريض شود؟‏ اگر ناراحتي پيدا كند؟‏ چه كسي از او مراقبت مي كند؟‏” ‏هميشه از هجوم اين تفكرات حالت خفقان پيدا مي كرد.‏ سرش به دوران افتاد. به ديوار لبه‏ی پل تكيه داد.

عرق داغي بر پيشانيش نشست.‏ از تماس باد زمستاني با دانه هاي عرق مورمورش شد.‏ حركت كرد.

به خودش گفت: ” بدبخت!‏‏ خرده بورژوا!‏ اين خصلت‏ها عین کَنه بهت چسبيده.‏ تا كي مي خواي بگي، پدرم! ‏مادرم! ‏خونهَ م! زندگيم! ‏تا كي مي خواي اجازه بدي عواطف غير پرولتري تورو تسخير كنه!