جواد رضایی

‌ترسید پل روی سرش خراب شود. لب‌هایش می‌جنبید و هرچه فحش از بر بود نثار بچه‌ها می‌کرد. پدر و مادر و امواتشان را هم بی نصیب نمی‌گذاشت. نور خورشید،ممتد و متشنج از لای پرده‌ها رد می‌شد و شعاع‌های نور در کنج دیوار به هم می‌پیوستند.

ردی از نور شکسته شده که در مسیر خود از آسمان به زمین،نیمه‌جان می‌شد و لابه‌لای تخت‌های بخش مراقبت ویژه از نفس می‌افتاد. مثل انعکاس رد خورشید پاییزی روی کیف چرم و سیاه زنی که از پیاده رو می‌گذشت. از پشت شیشه‌ی براق عینک آفتابی‌اش به کاظم نگاه می‌کرد.